Advies voor mezelf Laat de afwas staan. Laat de selderij rotten in de groentela van de ijskast en vuil verharden op de keukenvloer. Laat de zwarte kruimels onderin het broodrooster zitten. Gooi de gebarsten kom weg en lijm het kapotte kopje niet. Repareer niets. Verstel niets. Koop veiligheidsspelden. Naai zelfs geen knoop aan. Laat de wind maar waaien, dan de aarde die als stof binnendringt en dan de doden opschuimend als grijze rollen onder de bank. Praat met ze. Zeg dat ze welkom zijn. Bewaar niet alle puzzelstukjes of de poppenschoentjes paar bij paar, maak je niet druk over wie welke tandenborstel gebruikt, of er überhaupt iets bij elkaar past. Behalve het ene woord bij het andere, of een gedachte. Ga achter het authentieke aan – stel eerst vast wat authentiek is, ga er dan achteraan met heel je hart. Je hart, die plaats waarover je zelfs nooit denkt om hem op te ruimen. Die kast vol met wilde herinneringen. Ga niet de paperclips van schroeven en bewaarde babytandjes scheiden of je druk maken omdat we als avondeten weer allemaal ontbijtgranen eten. Neem de telefoon niet aan, nooit, huil ook nooit om wat er ook maar breekt. Roze schimmels gaan ontspruiten in die afgesloten dozen in de ijskast. Accepteer nieuwe levensvormen en praat met de doden die door de dichte ramen binnenzweven en zich geduldig verzamelen bovenop voorraadbussen en boeken. Recycle de post, lees het niet, lees niets behalve dat wat de isolatie vernietigt tussen jou en je ervaring of wat neerhaalt, wegslaat of verbrijzelt de list die jij noodzaak noemt. Louise Erdrich 1954 (vert. hmg) |