Piet
Paaltjens
Dichter-dominee 1835 - 1894
Zogezegd is de eetgrens van appels het klokhuis
of desnoods het steeltje, terwijl een appel natuurlijk
veel grondiger te verorberen valt
in een simpele draaideur van noem een hotel,
die je terugspoelt naar vertes van appeltaart-
bakmeel van tantes en basterdsuiker en zelfrijzend bang zijn
voor bijna alles en zo almaar verder terug dan.
Nee, wie een appel eet in een draaideur is niet bovengemiddeld
gek, verlangt alleen toer na toer
de vóórappel te proeven, de slechts aanwijsbare
vrucht toen het woord
nog niet in de knop, aan de tak, laat staan appel-
denkbevelen, associaties als Eva of Newton. Als je figuren als hen
na de zoveelste ronde naast je in die draaideur zou kunnen zien staan,
volledig losgehapt uit hun gedeelde woordveld.
Wilhelm Tell met een sneeuwbal of zo op zijn eigen hoofd. Eva bijtend
in Newtons arm. Sneeuwwitje die zeven dwanggedachten van je
te slapen legt onder haar oogleden zodat een ongekende rust
je overvalt. Dáár ligt de eetgrens van appels.
Ruth Lasters 1979
Uit: Tijgerbrood, Uitgeverij Van Oorschot 2023